Այսօր հայ հետախույզի օրն է

Իսկ մեր ազգային օրացույցում նոյեմբերի 5-ը կարևոր տեղ ուներ նաև հայրիկիս համար ու նրա կյանքում:

Հայ հետախույզները պատմության հերոսներ են. նրանք հերոսներ են, որ անօրինակ սխրանքներով փառավորեցին ոչ միայն մեր, այլև օտար ժողովուրդների պատմության էջերը՝ Գևորգ Վարդանյան, Զատիկ Խանզադյան: Արցախյան ազատամարտում մեր հաղթանակը կերտվեց նաև հայ հետախույզի շնորհիվ, որոնց շարքերում բազմաթիվ զինվորականներ հետո կանգնելու էին մեր նորանկախ երկրի բանակի ու բանակաշինության ակունքներում: Եվ մեր նորագույն պատմության մեջ այս օրը ամրագրվել է որպես Հայ հետախույզի օր:

Նրանք պատվով կատարեցին իրենց առաքելությունը Ապրիլյան պատերազմում:

Շատերն էլ անմահացան Արցախյան 44-օրյա պատերազմում:

Նրանց դեմքերը մենք չենք տեսնում և ոչ էլ անուններն ենք իմանում մեր ժամանակի ծիրում…

Բայց պատմության հոլովույթում բացահայտվելու են այդ անունները, և թեև մասամբ ու ոչ ամբողջությամբ, սերունդներն իմանալու են, թե մեր գոյապայքարի բովերում ինչպիսի սխրանքներ գործեցին հայ հետախույզները:

Արցախյան գոյապայքարում ձևավորվեց նաև Հատուկ նշանակության գունդը:

Իսկ մեր նորագույն պատմության և Հայոց բանակի կազմավորման ողջ ընթացքը վավերագրած հայրս՝ լուսանկարիչ Գագիկ Պողոսյանը, իր ամբողջ կյանքում մեծ նշանակություն էր տալիս Հայոց բանակի ամեն մի ստորաբաժանումի ծննդյան օրվան: Նոյեմբերի 5-ը նրա սրտում և կյանքում ևս կարևորագույն տեղ ուներ: Վավերագրում էր ամեն կադրը, անգամ սպասվող զորահանդեսի նախնական փորձերը:

Հետո հիացմունքով մեզ էր պատմում, թե ինչ բարձր ոգի ունի հայ զինվորը, թե ինչպես է նորակոչիկների ամեն մի սերունդը գերազանցում իր նախորդին:

- Հետախույզը բանակի ամենատես աչքն է, ոգին ու ամուր վահանը: Գիտեինք մեծաքանակ ուժը թշնամու: Բայց, ինչ խոսք, մերն էլ գիտեինք: Իսկ թշնամին հաճախ է ստիպված եղել հաշվի նստել մեր հետախույզների կատարած գործողությունների հետ, և վճռվել է մեզ պարտադրած պատերազմների հաղթական ելքը,- ասում էր հայրս:

Հայրիկիս հարուստ արխիվում նաև Հատուկ նշանակության գնդի պատմությունն է, որոնք ամեն անգամ նոր միջոցառումների կադրերով հարստացնելով ՝ անթաքույց հպարտություն էր ապրում, որ մեր պետությունն ու բանակն ավելի են կայանում, որ մեզ այլևս հաղթել չի լինի: Իսկ երբ իշխանության եկած հակահայ ուժերը սկսեցին բացահայտ հարվածել մեր ազգային գոյության հիմքերին , որոնցից մեկն էլ Հայոց բանակն է՝ իր բոլոր ստորաբաժանումներով, շրջանառում էին ակնհայտ հորինված ստեր «թալանված բանակի մասին», հայրս միշտ նյարդայնացած ասում էր.

- Ինչպե՞ս են պատասխան տալու այս կեղծ թեզերի համար: Ինչպե՞ս են ոչնչացնում արժանի զինվորականների ստեղծած հաղթանակը: Եթե այսօր չէ, վաղը պատասխան են տալու: Պատասխան պահանջելու ժամանակը գալու է:

Իսկ այդ արժանի զինվորականների մարտական ուղին անցել էր հայրիկիս աչքի առաջ, ովքեր իրենց կյանքի ուղին սկսել էին որպես նոր կազմավորվող Հայոց բանակի զինվոր (առաջին զինվորական երդումը տեղի է ունեցել 1992 թ-ի մարտի 2-ին. այս կադրերը ևս կարևոր տեղ ունեին նրա համար) և մի շարք երկրների ռազմական ակադեմիաներն ավարտելով՝ դարձել էին բարձրաստիճան զինվորական: Եվ այդ մարդկանց կենսագրությունը ևս վավերացված է հայրիկիս լուսանկարներում:

Այսօր ` նոյեմբերի 5-ին, լրանում է երեք տարին, որ մեր նորագույն պատմությունը վավերագրող հայրս մեզ հետ չէ: Նա կյանքից հեռացավ նոյեմբերի 5-ին՝ այն օրը, երբ Հայոց բանակում նշվում է հայ հետախույզի օրը.

- Ես կռվել եմ իմ ֆոտոխցիկով և կշարունակեմ մեր երկրի ու զինվորի կողքին լինել իմ այս զենքով,-ասում էր:

Այսպես էր հայրիկս մեզ սովորեցնում սիրել մեր Հայրենիքը ու պայքարել մեր իրական արժեքների համար։

Շնորհակալ եմ, որ քո դուստրն եմ, սիրելի հայր։

Քո փոխանցած գաղափարներն սկզբունքները ինձ են լինելու միշտ` իմ կյանքի ու գործունեության բոլոր բնագավառներում:

Մեր պայքարը շարունակվում է...

Հասմիկ ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ