2016 թվականի հունիսի 22, ամենատարբեր պատճառներով ու հիմքերով բարոյազանցության ճիրաններում հեծող ժամանակակից Հայաստան... Այս անգամ խոսենք իշխանության և գործող բոլոր քաղաքական ուժերի բարոյազանցության մասին։
Գերմանական Բունդեսթագը Հայոց ցեղասպանությունից 101 տարի անց, գրեթե միաձայն, ճանաչեց հայերի ցեղասպանությունը և իր մեղսակցությունը հայերի հանդեպ իրագործված ցեղասպանության մեջ: Ինչո՞ւ այսօր և ինչո՞ւ այսքան միակամ:
«Դրական է, որ Վիեննայի հանդիպումից մեկ ամիս անց ռուսական կողմի նախաձեռնությամբ Սանկտ Պետերբուրգում կայացավ նախագահների հերթական հանդիպումը: Մենք դա դրական ենք գնահատում: ԱԳՆ արտահայտեց Ադրբեջանի պաշտոնական դիրքորոշումը և այդ դիրքորոշումը, բնականաբար, բաց է հասարակության համար»՝ հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը:
Հունիսի 29-ին ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը և Ֆրանսիայի ԱԳ նախարար Ժան-Մարկ Էյրոն կքննարկեն Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտի կարգավորման գործընթացը՝ հաղորդում է ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան:
Ինչի՞ց սկսել: Այս քվեարկությունը փոխեց ամեն ինչ: Մի հարվածով ոչնչացվեց այն տնտեսական ու արտաքին քաղաքականությունը, որ մշակվում ու կենսագործվում էր համարյա կես դար:
Նրանց մենք չենք հասկանում, չենք գնահատում նրանց երկրափրկիչ ջանքերը, ավելին՝ հենց նրանց ենք համարում երկիրը ճարակած համաճարակի հարուցիչը։ Այսպես է, թե ոչ, դժվար է ասել, բայց պետք է ասել, չէ՞ որ խոսքը գերադասելի է լռությունից։
Այսօր Հայաստան եկավ Հռոմի պապը, նրա այցը մի քանի օրով հետին պլան է մղում երեկվա, այսօրվա ու վաղվա մյուս իրադարձությունները: Պոնտիֆիկոսը եկավ իբրև ուխտագնաց, ինչպես Նոյը, որ ջրհեղեղից հետո մի քանի աղավնի ուղարկեց, մինչև մեկը վերադարձավ ձիթենու մատղաշ տերևով:
ՈՒ քանի որ մեծ տիեզերքում չկա մի բան, որ դուրս լինի Աստծո կամքից, պապն առաջին քրիստոնեական երկիր է գալիս Աստծո կամքով ու հավուր պատշաճի պատրաստվածությամբ: Այցից առաջ Հայաստանին ու հային հղված պապի խոսքի մեջ էլ առավելաբար Աստծո ներկայությունն էր առաջնագծված, զի Խոսքն ի սկզբանե է ու Մարմին է առել` ընդհանրական ոգու մեջ պահելու ամենն ու ամենքին:
Մեր կարծիքով, առայժմ շուտ է գնահատականներ տալ և փորձել հետևություններ անել ժլատ տեղեկատվական հաղորդագրություններից, բայց կա այլ բանի անհրաժեշտություն. խորամուխ լինել, թե ինչպես էին, ըստ էության, ապշերոնցի մեր թշնամիները այս ամենին պատրաստվել:
Նախ՝ սա խաղաղություն չէ, այլ՝ հրադադար:
Երկրորդ՝ խաղաղության հասնելու համար առնվազն անհրաժեշտ է անցնել երկար և դժվար ճանապարհ։ Մենք էլ հրադադար ենք ստացել 2020 թվականին, սակայն մինչև հիմա խաղաղության դարաշրջանը դեռ չի երևում։
Ավելին, Իրանի և Իսրայելի միջև ընթացած պատերազմում որևէ մեկը լիարժեք հաղթող կամ պարտված չէ...