Պատմական ժամանակների մեջ չկա մի շրջան, ուր իրական առաջադիմության հետ զուգընթաց չարշավի և հետադիմությունը։ Սբ Սահակ Պարթևը հայոց փառքն էր, և խավարասեր հայը գահընկեց արեց նրան։

Քանի որ դարերի խորքից մեզ հասած վկայությունները հոգեղեն աշխարհի, այս դեպքում` խավարի հրեշտակների մասին, ներկայիս շատ մարդկանց երբեմն թվում են իբրև սոսկ պատմություններ, որոնք անիրական և մտացածին են, որոշեցինք ներկայացնել մեր ժամանակներում ապրող որոշ անձանց վկայությունները տվյալ երևույթի շուրջ, ովքեր ամենևին նպատակ չունեն հորինելու պատմություններ և դրանցով ճանաչում ձեռք բերելու, այլ ականատես են եղել, առնչվել, բախվել հոգեղեն իրականության հետ:

Հույսը մեզ ապրելու, գործելու, ծառայելու ուժ է տալիս: Քրիստոնեության կարևոր խնդիրներից մեկը աշխարհին հույս բերելն է և, բնականաբար, որպեսզի կարողանանք հույս տալ, պետք է ինքներս այն ունենանք:

Առաքի՛ր, Տե՛ր, Քո սերովբեներից մեկին, որ բերելով հրե կայծակը` մոտեցնի իմ շուրթերին և դուրս հանի անօրենություններս:

Քո անձը սիրելի դարձրու ժողովրդին և քո գլուխը խոնարհեցրո՛ւ մեծի առջև։ Քո ականջը խոնարհեցրո՛ւ տնանկին և խաղաղ հեզությամբ պատասխան տուր նրան։

Սունդարը հեռանում էր տնից։ ՈՒղեղում պտտվում էին Տիրոջ խոսքերը. «Աղվեսները որջեր ունեն, երկնքի թռչունները` բույներ, բայց Մարդու Որդին գլուխը դնելու տեղ չունի»։

Այս երկրային կյանքում մարդիկ հաճախ նախընտրում են հոգևորը դիտարկել իբրև մասնավոր մի երևույթ, որը շատ անգամ նրանց համար թվում է վերացական և ոչ իրական:

. Հայ բազմաչարչար ազգն իր վիճակի բարվոքում է խնդրում։ Բարվոքման խնդիրն արծարծելու համար նախ և առաջ պետք է քաջ գիտենալ կարիքները։

Եվ քանի որ ճաշակելու ցանկությունը ամբողջապես զբաղեցնում է միտքս:

Իմաստությունը բարձրացնում է իր որդիներին և պաշտպան է լինում նրանց, ովքեր փնտրում են իրեն։ Ով սիրում է նրան, կյա՛նքն է սիրում, և ովքեր առավոտից շտապում են դեպի նա, ուրախությամբ պիտի լցվեն։