Սրբերի սեփական խոր մեղավորության զգացումը լույսի աղբյուրին` Քրիստոսին, ունեցած նրանց մոտիկությունից է։ Գոյություն ունի կրոնականություն` զուգակցված գեղագիտական սենտիմենտալ, կրքոտ հույզերին, որոնք հեշտությամբ գոյակցում են եսասիրության, սնափառության, ցանկասիրության հետ։ Նման մարդիկ հոգևոր հորից ակնկալում են գովասանք ու լավ կարծիք իրենց մասին։ Նրանց զղջումը շատ ծանր է, քանզի նրանք ապաշխարում են, որ գանգատվեն ուրիշներից, ողբան, նրանք համակված են իրենք իրենցով, հեշտությամբ մեղադրում են ուրիշներին։ Նրանց կրոնական հուզավառության վատորակությունն ամենից լավ ապացուցվում է հեշտ անցումով դեպի գրգռականություն և զայրույթ։ Այս տեսակի մարդիկ ավելի հեռու են ճշմարիտ ապաշխարության հնարավորությունից, քան ամենաանուղղելի մեղավորները։

Բարեկենդանը քրիստոնեական ժամանակների ամենաուրախ ու սպասվող տոներից է, երբ հավատավոր մարդը նախապատրաստվում է զատկական Մեծ պահքին, բայց մինչ սկսելը այդ օրը իրեն թույլ է տալիս ճոխ ու կենդանական կերակուրներով սնվել։ Բարեկենդանով էլ սկսվում է Մեծ պահքը, որն այս տարի բավական շուտ է սկսվում՝ փետրվարի 10-ին, և ավարտվում Զատկի սուրբ Հարության տոնին՝ մարտի 31-ին։

Տեր, մեկնիր ձեռքդ անկյալիս. Տիեզերակարգը քանդել եմ, ընկել, ՈՒ շուրջս նույնպես անկում է։

Որդյա՛կ, ուսո՛ւմ փնտրիր քո մանկությունից, և մինչև ծերություն իմաստություն պիտի գտնես։ Մոտեցի՛ր նրան վարողի և սերմանողի նման, և սպասի՛ր նրա բարի պտուղներին, թեև այն մշակելու պահին մի փոքր կհոգնես, բայց շուտով կուտես նրա պտուղները։ Տգետների համար այն քարքարոտ ճանապարհ է, և անմիտ մարդը նրա մեջ երկար չի մնա։

Երեք տարի առաջ էր, Հովհաննեսին հանդիպեցի Լևոն Անանյանի աշխատասենյակում: Այն ժամանակ նա խմբագրում էր Հայաստանում Իրանի Իսլամական Հանրապետության դեսպանատան մշակույթի կենտրոնի «Միհր» ամսագիրը: Դեսպանատան մշակույթի գծով խորհրդականն էր, թարգմանչուհին, Լևոն Անանյանն ու Դավիթ Մուրադյանը:

«Ամեն մարդու, որ քեզնից ուզում է, տուր, և ինչ-որ մեկը քեզնից վերցնի, հետ մի պահանջիր»։ Հիսուս Քրիստոսի այս պատվիրանը, թերևս, առավել չափով հատկանշական է դրամատներին, որոնք առանց երաշխիքի ոչինչ չեն տալիս ու պահանջում են տվածից ավելին: Այս ոլորտի ծառայողներն էլ իրենց գործի բերումով, թվում է, կյանքում ավելի հաշվենկատ են և նյութական արժեքներին հետամուտ: Այո, նյութի գերիշխանության ներքո սպառողական մեր հասարակության մեջ առանց այն էլ հեշտ չէ հանդիպել հոգևոր արժեքներին մերձ գտնվողների, էլ ուր մնաց թե` փողի հետ գործ ունեցողների հավաքի շրջանակներում:

Փորձության այս ցուրտ առավոտներին Հրե ծածկոցդ թող հանդա՜րտ իջնի Մեր հողի վրա:

Հույսդ քո ունեցվածքի վրա մի դիր և մի՛ ասա, թե դա բավական է ինձ։ Գերի մի՛ դարձիր քո անձին և քո ուժին, մի՛ հպարտացիր քո հարստությամբ, մի՛ եղիր անձնապաստան և մի՛ ասա, թե` «Իմ ունեցվածքը շատ է»։

-Ի՞նչն է բազմապատկում մեր մեջ ոգու զորությունը։ -Հաղթահարված գայթակղությունը։ Անվախճանի, այսինքն` սիրո ներկայությունը մահկանացու էակներիս մեջ առաջացնում է մահվան, որպես անվախճանի մուտքի, ցանկություն։

Եթե ընթերցողը հիշում է, մեր թերթի էջերում մի անգամ գրեցինք Վանգայի կեղծ գուշակությունների մասին։ Ժամանակն է գրելու մեկ այլ «մարգարեի»` աշխարհին հայտնի Նոստրադամուսի մասին։ Այս «մարգարեի» անունն արդեն հինգ դարից ավելի է, ով ասես օգտագործում է` սկսած թագավորներից, վերջացրած տաքսու վարորդներով, որոնց միջոցով ուզածդ լուրը կարող ես տարածել։ Որտեղի՞ց է այդ լայնամասշտաբայնությունը: