Եկեք պարզենք, թե ինչ է տեղի ունենում կարգալուծության դեպքում համաձայն Հայ Առաքելական ՈՒղղափառ Եկեղեցու դիրքորոշման: Մանավանդ դա պետք է անել այն քողի ներքո, որ որոշ կարգալույծներ պնդում են, թե կարգալուծությունից հետո իրենց քահանայական օծումը մնում է, որով իրենք իբրև թե չեն դադարում քահանա մնալուց...

Որքան շատ է Նիկոլ Փաշինյանը խոսում այն մասին, որ արդեն խաղաղություն է հաստատվել Ադրբեջանի հետ, որքան շատ է Նիկոլն Ալեն Սիմոնյանի շուրթերով կողմ արտահայտվում ադրբեջանցիների՝ Հայաստան գալու մասին, որքան մեծ էնտուզիազմով է Նիկոլը Տավուշի մարզպետի շուրթերով հայտարարում, որ այդ մարզում ադրբեջանական հողեր կան և պետք է վերադարձվեն, այնքան ավելի է բացվում Ալիևի ախորժակը...

Մինչ Հայաստանում քարոզվում է բարիդրացիություն, հարևանություն, պատմության ուրացում, սեփական ողբերգությունների մեջ իրական մեղավորներին մեղադրելու փոխարեն այլ մեղավորներ գտնելու ճանապարհ և այլն, Ադրբեջանում տեղի է ունենում ճիշտ հակառակը...

Ալիևը կրկին խոսել է «Գյոյչա» լճի մասին՝ հայտարարելով, որ Սևանը հայկական չէ, և որ Ադրբեջանի քաղաքացիների վերադարձը Հայաստանի տարածք «բնական գործընթաց» է։ Երևանում այս ամենը փորձում են ներկայացնել որպես հերթական հայտարարություն՝ ուղղված նրա «ներքին լսարանին»...

Միացյալ Նահանգների վերջին տասնամյակների քաղաքականության մեջ ակնհայտ է կրոնական դիսկուրսի աստիճանական ինստիտուցիոնալացումը՝ որպես արտաքին ազդեցության և «փափուկ ուժի» գործիք...

Կապուտակ Սևա՞ն, թե՞ Խաղաղ Գյոյչա: Սա դիլեմա չէ, սա արդեն վերդիկտ է: Ալիևը պատահական չի շրջանառում Գյոյչա անվանումը: Նա դա անելու իրավունք է ձեռք բերել, և այդ իրավունքը նրան տվել են...

Ժամեր առաջ Ալիևը բառացիորեն «պատռեց» Փաշինյանի դեմքը՝ ցույց տալով, թե իրականում ինչի մասին է երեք ամիս շարունակ տոտալ քարոզվող «խաղաղությունը»...

Արդեն նշել եմ, որ Նիկոլը իր համար առանձին աղանդ է ձևավորում՝ միաժամանակ ամեն ինչ անում է, որպեսզի իր «աղանդապետության» շրջանակում հնարավորինս մեծացնի «նզովյալների» թիվը։ Թե որքանով է այդ գործընթացը կյանքի կոչվում՝ դեռ հստակ չէ, սակայն կարելի է ասել, որ նզովյալների պակաս, թերևս, չկա...

Օրերս Փարիզում Փաշինյանի հանդիպումը բելառուսական ընդդիմության «առաջնորդ» Տիխանովսկայայի հետ վկայում է Հայաստանի արտաքին քաղաքականության շարունակական մարգինալացման մասին...

Այսպիսով, վարպետ-շանտաժիստի, դեղին մամուլի լրագրողի, նրա պրոպագանդիստ-գրանտակերների թիմի, ինչպես նաև «Դոնոսաշենի» քաղաքապետի ղեկավարությամբ Հայաստանը վերածվեց կեղտոտ շանտաժի, լրտեսության, պո*նո-շոուների, անձնական կյանքի իրավունքի խախտման, քաղաքացիների ներքնազգեստի մեջ մտնելու, ինչի համար ամբողջ «քաղաքակիրթ աշխարհում»՝ Ամերիկայում, Եվրոպայում, Եվրոպայի այլ երկրներում, այս խայտառակ խմբի անդամները կենթարկվեին քրեական հետապնդման և կբանտարկվեին...