Հայաստան, որտեղ մարդիկ կապրեն ոչ թե ճոռոմ խոստումներով, այլ պարզապես լավ կապրեն:
Հայաստան, որտեղ կուզենան մնալ, ապրել և աշխատել երիտասարդները, ոչ թե այն կդիտարկվի որպես ամառանոց, իսկ վերջում՝ գերեզմանատուն:
Հայաստան, որտեղ բուհերը կտան կրթություն, ոչ թե՝ դիպլոմ:
Հայաստան, որի դեմոգրաֆիական վիճակը կլուծեն հայ երիտասարդները, ոչ թե 300000 ադրբեջանցիները կամ, օրինակ, հնդիկները (ի դեպ, ես հնդիկների դեմ ոչինչ չունեմ, խոսքը մեր դեմոգրաֆիայի մասին է միայն):
Հայաստան, որտեղ երեխաների հետ սկայպով կամ WhatsApp-ով շփվող ծնողներ չեն լինի:
Մնացածը հեքիաթներ են:
Իսկ հեքիաթասացները մեր օրերում շատ հմուտ են:
Կարեն Քոչարյան