Գյումրիում ընդդիմադիր թեկնածու Վարդան Ղուկասյանը նույն դոգը չէ։ Գյումրեցիներն իրենց ձայները շուն դոգին չեն տվել, այլ իրենց նախկին քաղաքապետին։

2018 թվականի ճիշտ այս օրը՝ մարտի 31-ին, Նիկոլը Գյումրիից ազդարարեց իր աղետալի և կործանարար քայլարշավի (ավելի շուտ ու ճիշտ՝ քանդարշավի) սկիզբը դեպի մայրաքաղաք Երևան, որն իր ավարտին հասավ մայիսի 8-ի պետական հեղաշրջմամբ։

Գյումրիում մի կարևոր բան էլ տեղի ունեցավ՝ ռեժիմի վերարտադրման պլանը չաշխատեց:

Իսրայելի և Թուրքիայի միջև դիվանագիտական հակամարտությունն էլ ավելի է սրվել՝ Իսրայելի բանակի կողմից Բեյրութին հասցված վերջին հարվածներից հետո։

ՈՒզում եմ մի քիչ մտորենք արցախահայերի այսօրվա հանրահավաքի ու մանավանդ դրա հարուցած արձագանք-գնահատականների մասին։ Հիշենք հնչած ելույթները, հասկանանք՝ հայրենազրկված արցախցին մինչև որ աստիճանը պիտի նսեմացվի, նսեմացվի հենց հայրենազրկող, հայրենիք վաճառող թափառախմբի կողմից, որ դուրս գա փողոց, իր կորսված օրրանի հարցի հետ մեկտեղ բարձրացնի նաև ամենատարրական իրավունքների ու նույնիսկ․․․ օրվա հացի հարցեր։ Բայց մինչ այդ․․․

Չկա ավելի վատ բան, քան անդամահատված ոգին:

Սկսեմ քեզնից` Սասու՛ն։Դու չափսոսեցի՞ր քո փառքը ծախել նիկոլի Չալոյին։

Հայաստանում մի այնպիսի հակամարդկային, հակաքաղաքակրթական, հակաքրիստոնեական համակարգ է ստեղծված, որ Անդրանիկ Քոչարյանը, օրինակ, կարող է միտինգ կազմակերպել ու ներկայացնել, այսպես կոչված, Իրական Հայաստանին վերաբերող թեզեր:

Սպիտակի երկրաշարժից անցել է 37 տարի, բայց աղետի գոտին վերականգնելու` տնակները բնակարաններով փոխարինելու թեման դեռ թույլ է տալիս «քաղաքական կապիտալ» գեներացնել Գյումրիում:

Յուրաքանչյուր երկիր յուրաքանչյուր ազգ ունի իր նվիրական հենարանը: Երբ ժողովրդի պատմությունը երջանիկ է, այն դառնում է մշակութային ու քաղաքական կյանքի կենտրոնը: Երբ ճակատագիրը հալածում է ազգին, այն լինում է ազգային կյանքի պատվարը, հույսերի կղզին, վերածննդի գրավականը: