Քաղաքական էն համակարգը, որը գոյություն ունի Հայաստանում ներկայիս Սահմանադրության հիմքով, բացի այն, որ ինքնանպատակ է և այլն, նաև բարդակածին է։ Խնդիրը միայն անձերի մեջ չէ, այն ավելի հիմնարար է։ Թվում է` կան քաղաքական ազատություններ, պլյուրալիզմ, բայց էդ ամենը թվացյալ է, որովհետև չկան ո՛չ հասկանալի իրավունքներ, ո՛չ պատասխանատվության հասկանալի և իրագործելի համակարգ։ Օրինակ, ոչ ոք չի կարող սպառիչ պատասխանել հարցին` ինչ կոնկրետ իրավունքներ ուներ երկրի վարչապետը պատերազմի ժամանակ և ինչ իրավունքներ ունի այսօր «խաղաղության» օրակարգի իրացման հարցում։ Իշխող էլիտան, համապատասխանաբար, հավաքագրվում է բարդակածին համակարգի պահանջներին համապատասխան։ Դրա համար ունենք այն, ինչ ունենք, պատկերավոր ասած` «Սեպուհ» մակնիշի ավտոմեքենա։
Բազմակուսակցական խորհրդարան բարդակածին այս համակարգը հիշեցնում է Ֆրանսիայի չորրորդ հանրապետության քաղաքական համակարգը, երբ 12 տարվա ընթացքում կառավարությունը 25 անգամ փոխեց կազմը, բայց երկրի քարուքանդ լինելու պրոցեսը չէր կանգնում, մինչև 1958-ին չեկավ Դը Գոլը և վերակազմակերպվեց ու նորից երկիր դարձրեց Ֆրանսիան։ Ու որպեսզի էս բարդակածին համակարգը դադարի գործել, անհրաժեշտ է նախ քաղաքական առումով հանգել նրան, որ մեզ էլ է անհրաժեշտ «գոլիզմ» ու «դիրիժիզմ»:
Գարեգին Պետրոսյան