Վերջերս, հատկապես՝ ամսի 9-ին տեղի ունեցած նախագահի ընտրությունից հետո, որոշ լրատվամիջոցներ, օգտատերեր, անհատներ հայտարարում են, թե Արցախը դեմ է գնում Երևանին, ընդգծված անվստահություն է ցուցաբերում Երևանի հանդեպ և այլն։
Աշխարհում չկա երկրիր, որն իր գոյության ուրույն կոնցեպտը չունենա։ Որոշ երկրների գոյության կոնցեպտն ազատ է, որոշներինը՝ սահմանափակ, բայց դա չի նշանակում, որ երկիրը պետք է զիջի և համակերպվի հարևանների պարտադրանքներին։
Բազմաթիվ ընկերներ գրում են, որ Արցախում վերջապես իշխանությունն անցավ իսկական հայերին, ովքեր դուխով են, հայրենասեր, անկախ: Չեմ վիճում, քանի որ ընտրված նախագահի մասին քիչ բան գիտեմ։
Ակնայով ռուսական օգնությունն ընդունել/չընդունելու մասին։ Նայում եմ իշխանական քարոզիչների գրառումները՝ փորձում են համոզել, իբր Արայիկ Հարությունյանը նույն բանն էր ուզում անել ու հավասարության նշան դնում Ռուսաստանի և Ադրբեջանի միջև։
Ռուսաստանի Դաշնության կառավարությունը հանդես է եկել Արցախի Հանրապետությանը հումանիտար օգնություն տրամադրելու նախաձեռնությամբ՝ հաշվի առնելով մեր հանրապետությունում ստեղծված հումանիտար ճգնաժամը:
***
Правительство Российской Федерации выступило с инициативой по оказанию гуманитарной помощи Республике Арцах в связи со сложившимся в нашей республике гуманитарным кризисом.
Արցախն ունի նախագահ՝ ի հեճուկս բոլոր դժվարությունների ու մարտահրավերների, որոնք ունեն Արցախի ինստիտուցիոնալ և սահմանադրաիրավական կերպը ոչնչացնելու առաքելություն...
Արժանապատվություն, բանական և բնական կամք ունեցող ժողովրդի մոտ կապիտուլյացիայից հետո գործող իշխանությունը կա՛մ հեռանում է, կա՛մ էլ՝ հեռացվում։
Ի դժբախտություն մեզ, դա տեղի չունեցավ ո՛չ Հայաստանում, ո՛չ էլ Արցախում։
Արցախում հոգեբանական լարվածությունը գնալով ավելի է սրվում, ինչը ավելի վտանգավոր է, քան թշնամու զենքը։ Դա էլ Ադրբեջանը ունի իր հաշվարկներում, մանավանդ որ, մենք բացարձակ ուշադրություն չենք դարձնում հանրության հոգեբանական վիճակին։
Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանն անգամ ներքին խորը ճգնաժամի պայմաններում շարունակում է օգտագործել էներգետիկան՝ որպես քաղաքական մոբիլիզացիայի և արտաքին դիրքավորման գործիք...