Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը

Անկարայում համատեղ ասուլիս են տվել ԵԱՏՄ հիմնադիր անդամ երկրների՝ Ռուսաստանի, Բելառուսի ու Ղազախստանի դեպանները: Այս ասուլիսն առանձնապես մեզ չէր հետաքրքրի, եթե դրանում անդրադարձ չլիներ ԵԱՏՄ-ի ու Թուրքիայի հարաբերություններին: Ղազախստանի դեսպանն ասել է, թե կողջունվի Թուրքիայի միացումը ԵԱՏՄ-ին՝ տեղեկացնելով, որ ԵԱՏՄ անդամ պետությունների նախագահներն ավելի վաղ քննարկել են այդ հարցը: «Մենք կարևորում ենք տնտեսության և առևտրի ոլորտում Թուրքիայի հետ համագործակցության ուժեղացումը»,- հավելել է Թուրքիայում Բելառուսի դեսպան Անդրեյ Սավինիխը՝ նշելով, որ իրենք կողջունեն ԵԱՏՄ անդամ դառնալու Թուրքիայի հայտը: ԵԱՏՄ-ին Թուրքիայի հնարավոր անդամակցության թեման վաղուց է քննարկվում, այդ մասին խոսել են նույնիսկ Ռուսաստանի նախագահներ Պուտինն ու Նազարբաևը: Հայաստանն անդամակցում է այդ միությանը ու, բնականաբար, մեզ ձեռնտու չէ, որ դրան մաս կազմեն Թուրքիան կամ Ադրբեջանը: Եթե դա տեղի ունենա, մեծ է հավանականությունը, որ ստվերային պայմանավորվածություններում դարձյալ սակարկության առարկա կդառնա հայկական հացը, այս դեպքում՝ Ղարաբաղը: Օրինակ, ադրբեջանական մամուլը դա չի էլ թաքցնում, որ իրենց երկիրը ԵԱՏՄ-ին մաս կկազմի, եթե Ղարաբաղի հարցում հստակ երաշխիքներ ստանա Մոսկվայից: Այնուամենայնիվ, ինչքանո՞վ է իրատեսական Թուրքիայի անդամակցությունը ԵԱՏՄ-ին: Այն, որ Թուրքիայում ուժեղանում են անձնակենտրոն, ավտորիտար կառավարման միտումները ու մշուշոտ է դառնում այդ երկրի Եվրամիությանն անդամակցելու հեռանկարը, փաստ է: Փաստ է նաև այն հանգամանքը, որ միջազգային մեկուսացվածության հանգամանքն ավելի է մերձեցրել Ռուսաստանին ու Թուրքիային՝ սերտացնելով նրանց հարաբերությունները քաղաքական, տնտեսական, հատկապես՝ էներգետիկ ոլորտներում: Այս ամենով հանդերձ՝ վստահաբար կարելի է պնդել, որ Անկարան չի գնա ԵԱՏՄ-ին անդամակցելու քայլին: Նախ, թուրքական հասարակության շրջանում գերիշխող են եվրաինտեգրացիայի միտումները, հետո՝ Թուրքիան, հազիվ թե, մասնակցի մի նախագծի, որը, ըստ էության, սպասարկում է Կրեմլի կայսերական քաղաքականությունը: Ըստ այդմ, ենթադրում եմ, որ Թուրքիայի եվրասիականացման մասին խոսակցությունները միշտ կմնան օրակարգում՝ առանց ռեալ քաղաքականության վերածվելու:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Եթե «խաղաղություն» է հաստատված, ապա ինչու է Բաքուն դատում Արցախի ղեկավարությանը
• Դիմակավորված ձերբակալությունները՝ ընդդիմադիր մեդիայի դեմ կիրառվող պետական ճնշման հերթական դրսևորում
• Երբ լռությունը դառնում է մեղսակցություն․ Հայաստանի չասված պատասխանը Բայրամովին
• ՀԷՑ-ի շուրջ քաղաքական արկածախնդրությունը. վերջին արար
• «Խաղաղություն»՝ Ադրբեջանի պայմաններով. Փաշինյանն ընդունել է Բաքվի նոր պահանջը
• Փաշինյանը Վեհափառի հարցը պատրաստվում է «լուծել» ճնշման միջոցով
• Ալիևի օրակարգը՝ Երևանի կատարմամբ
• Ալիևը փոխեց Սևանի անունը
• Փաշինյանի նոր գրոհը․ ի՞նչ պետք է անի ընդդիմությունը
• Փաշինյանի «հոգևոր հեղափոխությունը»՝ աշխարհիկ պետության կործանման հետևանքով
• Փաշինյանի ընտրական շանտաժը
• Հովհաննավանքը դարձել է հակաեկեղեցական որջ
• ՔՊ-ի ինքնախոստովանությունը․ պետությունը ղեկավարել են «պահի տակ»
• Ապաշրջափակման ռուսական տարբերա՞կ․ Բաքվի «կառուցողականությունը»՝ Դուշանբեից հետո
• Գաղտնալսումների «ժողովրդավարություն»․ երբ պետությունը վերածվում է կոմպրոմատի գործարանի
• Քաղաքական հրահանգով արդարադատություն չի լինում. կարևոր բացահայտում
• Փաշինյանի հայտարարությունները՝ Սահմանադրության բացահայտ խախտում
• Ալիևի «խաղաղարար» ժեստը կամ ճնշման նոր ձև
• Փաշինյանի «հոգևոր հավաքի» օրը նշանակված է
• Ինքնախոստովանություն, որ բացահայտում է պետական քաղաքականության վտանգավոր ձախողումը

Մեկնաբանություններ