Հարգելի անծանոթ բարեկամ Աբրահամ Ծատուրյան, ասեմ, որ ես գիտակցական ողջ կյանքում մարդու մեջ գնահատել եմ շիտակությունը, ճշմարտախոսությունը, հայրենասիրությունը, գաղափարախոսությունը և գաղափարին անմնացորդ նվիրումը: 1965-ի ապրիլի 24-ին Ձեզ ատելի Լենինի հրապարակում, մարդկային ձեռքերի վրա ճառ եմ արտասանել և ձեռքս մեկնելով Լենինի արձանին բառացիորեն ասել եմ` ով դո՛ւ, հանճարեղ մարդ, որ փրկեցիր աշխարհի մեկ վեցերորդը, ինչո՞ւ այդքան ստոր գտնվեցիր մեր ազգի նկատմամբ, Ղարաբաղն ու Նախիջևանը տվեցիր թուրքին:

Հավատում եմ, այն էլ ինչպես, շնորհաշատ տիկին Կարինե։ Հավատում եմ և պնդում, որ գալիք վերափոխումների օրերին հարթակներում և ամենուր ազատատենչ տիկնայք հայկազուն պիտի լինեն առաջին դիրքերում և այրաց աջ ուսին սատար կանգնելով` այրվեն ու լույս դառնան վասն հայրենյաց։ Այրվելը, անշուշտ, փոխաբերական իմաստով, լույս դառնալը, իհարկե, ուղղակի։

Ռուսաստան-Արևմուտք մեղրամիսը փոքր-ինչ երկար տևեց: Այդ մեղրամիսը բավականին արագ կավարտվեր, եթե չլիներ Ռուսաստանի զսպվածությունը, որը հետևանք էր դավաճանության արդյունքում նրա քայքայման, թուլացման: Ի՞նչ էր իրենից ներկայացնում անցած դարի 90-ականների Ռուսաստանը:

«Ի՞նչ կպատահի մեր երկրին, երբ ճշմարտությունը թափվի հեղեղի պես: Բայց կթափվի, խուսափել չես կարող». հանճարեղ Սոլժենիցինի` սերունդներին սթափեցնող, ճշմարտության համար պայքարի առաջնորդող այս տողերը Կարինե Խալաթովան բնաբան է դարձրել «Ողբերգական ճակատագրերի դեղնած էջերից» գրքի համար, գիրք, որում պատմվում է կոմունիստական գուլագներում հայ գրողների տառապանքների մասին: Ցավոք, այդ ճշմարտությունը դեռևս հեղեղի պես չի թափվում, քանզի այսօր էլ կան մարդիկ, ովքեր նորից ու նորից փորձում են փառաբանել ժողովուրդների դահիճներին:

Այո՜, վախենամ, որ շուտով գեյ-շքերթները մեր տանջահարվող իրականությունում նույնքան սովորական դառնան, որքան, զորօրինակ, հանրապետությունն ուծացնող արտագաղթը։ Զի արևմտյան սամումները ոմանց կողմից ընկալվում են որպես առաջընթացի քամիներ, զովաշունչ և ախորժաբեր։

Անատոլիայում թուրք տարրի հայտնվելու առաջին իսկ օրվանից անչափ ծանր է եղել քրիստոնյաների վիճակը: Նվաճող տարրը գենետիկորեն եղել է բիրտ, դաժան և միշտ փորձել է կրոնափոխ անել ոչ մուսուլման ժողովուրդներին, ինչը միշտ ուղեկցվել է թալանով, ջարդերով:

Այո, հարգարժան ընթերցողներ, պարտադրված ենք հաստատական եղանակով բնութագրել ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի դիրքորոշումը, ի մասնավորի` կոնկրետ տնտեսավարողի, փոքր և միջին բիզնեսի նկատմամբ էլ ընդհանրապես։ Բանն այն է, որ ՊԵԿ-ի և նրա մասնաճյուղ Շենգավիթի տեսչությունը ոտն ի գլուխ փոխել է իր գլխավոր գործառույթը, տնտեսավարողին ուղղորդելու, նրան արժանավայել գործընկեր և նրա գործունեության խստապահանջ վերահսկիչը լինելու փոխարեն հանդես է գալիս որպես սադրիչ, ապա նաև պատժիչ մեքենա։

ՏԵՂԵԿԱՆՔ 1 - Բաքու: «Վանի Արարատյան թագավորության տիրակալ Արգիշտի Բ-ն (մ.թ.ա. 713-685 թթ. ) հաջողությամբ հասել է ընդհուպ մինչև Կասպից ծովի արևմտյան ափերին հարող շրջանները» (ՀԺՊ, 1971 թ., հ. 1, էջ 332): Հենց այդ ժամանակ էլ Արգիշտի Բ-ն, հետևելով իր նույնանուն պապին, որ Արարատյան դաշտում հիմնադրեց Էրեբունի և Արգիշտիխինիլի քաղաքները, ինքն էլ Կասպից ծովի արևմտյան ափին ստեղծեց Բագուն ու Մարդականը` բնիկ հայերեն բառերով անվանակոչված տեղանուններ: Թե հազարամյակների ընթացքում ինչ ճանապարհ են անցել այդ բնակավայրերը, հայտնի չէ:

Մաքսային միության հետ Հայաստանի «ասոցացման» առիթով տեղական լրատվամիջոցներում Ռուսաստանի ու նրա ղեկավար Վլադիմիր Պուտինի հասցեին ծավալվել է անսանձ, երբեմն նույնիսկ հայհոյական քարոզարշավ, որն ապշեցնում է իր մասշտաբով ու ագրեսիվությամբ:

Հայի համար շատ դժվար է գրել Խոջալուի մասին: Խոջալուն այն դեպքն է, որի համար հայերը մեղադրվում են ուրիշների, տվյալ դեպքում՝ ադրբեջանցիների, դեմ կատարած վայրագությունների մեջ: Հայերը սովոր չեն զոհեր գոյացնելու. մեզ ավելի բնորոշ է զոհ լինելը: Ես վստահ ու ճշգրիտ չգիտեմ, թե 1992 թ. ինչ է պատահել Խոջալուում, չնայած այդ ժամանակ Հայաստանի կառավարության մաս էի կազմում՝ իբրև հանրապետության նախագահի խորհրդական: