Ճանաչել ազգին այսքան ջլատված, այսքան պառակտված ու այսքան օտար,
Չհիասթափվե՞լ, չեմ հիասթափվել, ես ուժեղ եմ միշտ, բայց ծափահարել ավա՜ղ չեմ կարող, և ինչպե՞ս ցնծա՜մ, և ազգն են հանել պառակտման ծեսին...
Կյանքիս մեջ երկու շատ ծանր օրեր եմ տեսել։ Մեկը դրանցից այն օրն էր, երբ մենք պիտի գաղթեինք մեր հայրենիքից ընդմիշտ՝ տաճիկներին թողնելով մեր տունն ու տեղը, մեր նախահայրերի գերեզմանները և այն բոլորը, ինչ քաղցր էր մեզ համար աշխարհում...
Հոգնել եմ վաղուց` կեղծ ու սնափառ այս գաղջ աշխարհում անմիտ թևացող հոծ բազմությունից,
Հոգնել եմ շինծու դիմակավորից, դեմքիդ ժպտացող հետևից քանդող մարդկային «ես»-ից...
Նոր պահանջ ասվածն այնքան էլ նոր չէ, պարզապես դրանց բավարարումը հերթականությամբ է մատուցվելու, որպեսզի ժողովուրդը հեշտ համակերպվի և դիմադրություն ցույց չտա։
Այս պահի դրությամբ...