Այն, ինչ կատարվեց այսօր խորհրդարանում, լկտիության գագաթնակետն է: Դա բնորոշ է բացառապես վայրի կենդանական աշխարհին, երբ անկյուն մղված գազանը, ուժերի վերջին լարումով, փորձում է վերջին կռիվը տալ՝ բնազդ է:
Մարդկային հասարակության մեջ դա բոլորովին այլ բովանդակություն ունի, որովհետև անկյունում հայտնվածը նաև գիտակցում է, որ իր արարքներին ոչ մի արդարացում չկա, և ելքը բացառապես գոյաբանական է:
Այն, ինչ անում են իշխանական պատգամավորները, դա նրանց գոյաբանական վերջին կռիվն է, այդպես է պահանջում իրենց աղանդի ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանը, որի հետ կապված են ամենակեղտոտ ու ամենաստոր գործարքներով, վարկաբեկիչ փաստերով, ընդհանուր դավաճանությամբ և դառը ճակատագրով:
Բայց սա ընդամենը արտահայտչաձևն է, իսկ պատճառն այն է, որ նա այլևս ժամանակ և այլ հնարավորություն չունի՝ երկարաձգելու իր իշխանությունը, այսինքն, գոյությունը: Նրան արյուն է պետք՝ հայի արյուն: Նրա թուրք ու ադրբեջանցի տիկնիկավարները շտապեցնում են ու փակուղի են մտցրել: Հենց այդ փակուղուց է նա փորձում դուրս գալ՝ սլաքն ուղղելով եկեղեցու ու ընդդիմության դեմ:
Փաշինյանն արդեն հանձնել է Արցախը, Հայաստանի տարածքի զգալի մասը, զիջել է երկրի սուվերենության բոլոր ատրիբուտները, կասկածի տակ է դրել Սահմանադրությունն ու ժողովրդի պատմությունը, Ցեղասպանությունը: Սակայն իր դավաճանական արարքի իրավական գրանցումը չի կարողանում տալ՝ առանց Էրդողանի ու Ալիևի անմիջական մասնակցության:
Հիմա Փաշինյանն ուղղակի օտարերկրյա ինտերվենցիայի առիթ է նախապատրաստում թուրքերի համար՝ քաղաքացիական պատերազմ հայի ու հայի միջև:
Էդուարդ Սարիբեկյան