Գուրգեն Յանիկյանի հեղինակած գրքերից մեկի պատճառով Լոս Անջելեսի ռուսական եկեղեցին նզովեց նրան և կոչ արեց քրիստոնյա աշխարհին՝ Յանիկյանին հայտարարել հերետիկոս:
«Փյունիկ» կենտրոնի գողտրիկ սրահում հրավիրյալներն էին, արդի հայ ստեղծագործ մտավորականության հանրահայտ դեմքերը, որոնց տագնապը անէացավ քիչ անց. գիրքը հյուրընկալորեն դարսված էր ամբիոնում և սպասում էր իր ընթերցողներին։
Արդեն քանի օր վերանայում եմ արխիվային նյութերս, և, անկախ ինձնից, նորից ու նորից հայտնվում Հայաստանի առաջին հանրապետության անփառունակ վախճանի, Կարսի խայտառակ պարտության մասին նյութերի թղթապանակում:
Այս օրերին, երբ մեր արվեստը մեծ կորուստ է կրել, հիշեցի այն բարեկամությունը և ստեղծագործական համագործակցությունը, որ ունեին ժողովրդական արտիստներ Ռաֆայել Քոթանջյանն ու Կիմ Երիցյանը։
Երևանի պետական մանկավարժական համալսարանում օրերս կայացավ Վրեժ Սարուխանյանի «Տարոնականչ» գրքի շնորհանդեսը։ Սովորական մանրամասներ չեմ ուզում ներկայացնել շնորհանդեսից, կարծում եմ՝ այդ մասին դեռ գրողներ շատ կլինեն։
«Երևանը ապրում է նկարչական կյանքով, Bravo, այդպես շարունակեցեք, դուշմանի աչքը հանեցեք»։
Դրվագ Մ․ Սարյանի նամակից՝ ուղղված Ռ․ Դրամփյանին։
Փարիզ, 7-ը հունվարի, 1927 թվական։
Ադրբեջանը Նախիջևանին կապող ճանապարհի կարգավիճակի և գործելու պայմանների հարցում ներքաղաքական քննարկումների հռետորաբանությունը բավականին կուսակցականացված է և օբյեկտիվության պակաս ունի: Ի սկզբանե նշեմ, որ իդեալական և շահավետ տարբերակը Հայաստանի համար կլներ այն, որ այդ ճանապարհը գործեր որպես սովորական կապուղի...