Իշխանության հերթական մանիպուլյացիան, կամ ինչպես կասեր մշեցի պապս՝ թոզ են փչում ժողովրդի աչքերին.

Այո՛, Հայաստանում կան մարդիկ, ովքեր քաղաքական այս կամ այն որոշման բերումով դարձել են բանտարկված:

Շուրջ 2 տարի տևած դատական գործն ավարտվեց. այս պահին Երևանի ընդհանուր իրավասության դատարանում։

Անխուսափելիորեն պարտված մարդը չունի էմպատիկ ապրում հայրենիքի կորստի և զոհերի նկատմամբ։ Նա բթացած մեքենա է, որ վարժվել է լուռ ինքնակործանման։

Շարունակելով այն թեմայի քննարկումը, թե ներկա իրավիճակում մեր կյանքի հարատևման համար որն է ամենակարևորը և, ըստ այդմ, որն է մեր ազգային գաղափարախոսության կենտրոնական պրոբլեմը, մենք անհրաժեշտաբար հանգում ենք հետևյալ մտքին։

Սովետական ժամանակներից մնացած մի արատավոր ավանդույթ է պահպանվել. եթե վարչական մարմինը համարում է, որ իրեն ուղղված դիմումը ենթակա է այլ վարչական մարմնի իրավասությանը, ապա հետ է վերադարձնում՝ պարզաբանելով, որ սխալ հասցեով եք դիմել: Լավագույն դեպքում՝ պարզաբանում են նաև, թե որ վարչական մարմին դիմեն: Հիմա այս ավանդույթը հարստացել է նոր շտրիխներով, վարչական մարմնի աշխատակիցը՝ դիմումը վերադասին հանձնելու փոխարեն, ևս վարվում է այն վերադարձնելու գրավիչ պրակտիկայով

Մարդկանց կենսաբանական անվտանգության ապահովումը գոյության պահպանման հիմնական ֆունկցիան է, որի համար պահանջվում է հասկանալ կյանքի ընթացքը, վտանգի աղբյուրները, դրանցից ձերբազատվելու ճանապարհները և այլն։

Հասկանալի պատճառներով աղքատ երկրներում զանազան խարդախներ հաջողության շանս չունեն, առնվազն երկու պատճառով։

Հայաստանի քաղաքական դաշտում (մասնավորապես՝ ոչ իշխանական) միայն մեկ ճգնաժամ կա՝ առաջնորդության: Մնացածը հորինովի են, և՛ մարդկանց անհաղորդ լինելը, և Նիկոլի լավ պառակտող լինելը, և՛ ռեսուրսի բացակայությունը, և՛ մնացյալ ամենը ինչ, որ անհրաժեշտ է երկրում իրողություն փոխելու համար:

Իմաստալից ու գեղեցիկ ավանդույթ է՝ յուրայիններին կոչել հայրենի երկրի հին ու նոր անուններով: Հայերս այդ ավանդույթի ջատագովն ենք, եզակիներից մեկն աշխարհում: