Մարդ պետք է հաստատուն արժեքներով ապրել գիտենա: Ասացին, թե մարդասիրությունը, հայրենասիրությունը, բարությունը, գեղեցիկն ու հուզականը, հոգևորն այս աշխարհի արժեքներն են...։ Ապրեցի՜, ապրեցի դրանցով ու հասկացա դրանցից յուրաքանչյուրի արժեքը: Մի օր էլ երբ հասնում ես գիտակցական մի աստիճանի,հասկանում ես, որ չընկրկելդ տեսակ է, լավատեսությունդ և կամքդ բնավորություն, ուժեղ մնալը՝ գենետիկ ու ճակատագրական, սկզբունքներդ հիմնավոր, անխախտ և խորը, իսկ հոգիդ՝ հաստատուն... Թումանյանը կասեր՝ Իմ հոգին հաստատ է, ինչքան էլ ալեկոծություններ ունենա:

Այն տպավորությունն է, ասես, միջուկային զենքը վաղուց արձակվել է, ու մենք բոլորս կորցրել ենք խոսելու ընդունակությունը:

Արցախ ազատագրած գեներալ-մայոր մի հին ու բարի, ծայրահեղ պարկեշտ ու համեստ ընկեր ունեմ, ով վերջերս ՊՆ-ից աշխատանքից ազատվել է՝ առանց պատճառաբանության. ծանուցագիրն առավոտյան տեսել է իր աշխատասեղանին:

Գորիսը դարձել է «Կարմիր խաչի» մեքենաների, վերջին մի քանի օրն էլ՝ դեպի Արցախ անընդմեջ թռչող ինքնաթիռների վժժացող անցուղի ու հանգրվան:

Որոշ կայքեր պարապ են մնացել, սահման գնալու և թուրքի դեմ կռիվ տալու փոխարեն՝ էս սև օրով նստել, «անհավատ» կոմունիստների ոտքերն են կրծում, թե բա դե՜մ էին փողոցն անվանակոչել Վազգեն Ա-ի անունով՝ օր կենդանության:

Միայն տխմարը կամ խելագարը չի դողում իր երկրի համար, երբ, մանավանդ, ներսից հարձակում են գործում:

Փորձում եմ հասկանալ՝ ինչի՞ց է, որ հայը հային դարերում էլ չի սիրել:

Երազումս մեռել էի՝ ժամանակից շուտ, անժամանակ, անսպասելի և դավադրաբար…

Հայ ժողովրդի ներկայիս ծանր վիճակի մասին ավելորդ եմ համարում գրել. այն իր վրա զգում է յուրաքանչյուր հայ և այդ վիճակից կարող է գոհ լինել միայն մեր ժողովրդի թշնամին: Ինչպես նշեց ՀՀ նախագահն իր հեռուստաելույթում ս.թ. հունիսի 29-ին, «մեր այդ զրկանքների, կորուստների, մեր սոցիալական ծանր կացության հիմնական պատճառը Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի միջև ընթացող պատերազմն է»: Եվ ահա ժողովրդին այս վիճակից հանելու նպատակով, բարի ցանկություններով ու խաղաղասիրական ձգտումներով Աշոտ Բլեյանը մեկնեց Բաքու և վերադառնալով, «շիտակ, անխնա», փնջելով տեսածը, լսածը, իր տպավորությունները ներկայացրեց լայն ընթերցողներին: Ի պատասխան Բլեյանի տպավորությունների լայն ընթերցողն էլ հանրապետության մամուլը հեղեղեց զգացմունքներով ու տրամաբանական հիմնավորումներով լի քննադատություններով և գնահատականներով՝ սկսած «հոգեկան հիվանդից» մինչև «քաղաքական գործիք» ու «դավաճան»: Եվ նրան պաշտպանության նետվեցին նրա համախոհներն ու գործընկերները (էլ ինչ ընկերներ, որ նեղ օրը չհասնեն օգնության): Վալերի Միրզոյանն «անհասկացող» քննադատներին նույնպես առաջարկում է խորհել Բլեյանի առաջադրած մի շարք հարցերի շուրջ և «հասկանալ Բլեյանին», իսկ Կ. Սարդարյանն էլ քննադատելով Բլեյանին մեղադրող Ս. Զոլյանին, մեղադրում է նրան «հակափաստարկ» չունենալու և հիվանդության սխալ ախտորոշման մեջ: Տեսնելով, որ ընթերցողները Բլեյանի արարքը միանշանակ չեն ընկալել, Աշոտ Պետրոսյանը «Ազատամարտում» հարցն ուղղում է իշխանություններին. «Եթե գերագույն իշխանությունները, և անձամբ նախագահը, անհապաղ իրենց գնահատականը չտան և չդատապարտեն երևույթն ու նրա իրագործողին, ուրեմն անկասկած է, որ գործողության հեղինակները իրենք են, և Հայաստանի համար ստեղծվել է արհավիրք»: